ΠΡΩΘΥΣΤΕΡΟ ΣΧΗΜΑ
(Διήγημα)
Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Λίγες ώρες προτού φύγει ο παλιός ο χρόνος γιατί πέρασε η σειρά του κι έρθει ο νέος με τραγούδια και χαρά… Απ’ το ένα σωτήριο έτος στο άλλο και σωτηρία δεν έρχεται από πουθενά.
Αυτό το μικρό διάστημα μέχρι τη στιγμή της διαδοχής κυλάει απελπιστικά αργά. Βαρετά, ανιαρά, βασανιστικά.
Ψάχνοντας, λοιπόν, έναν τρόπο για να επισπεύσω το πέρασμά του, σκέφτηκα πως θα ήταν πολύ ατμοσφαιρικό και ταιριαστό στη στιγμή να γράψω κάτι σχετικό με το πνεύμα των ημερών. Θνησιγενής όμως η σκέψη μου, ελλείψει υλικού. Έτσι αποφάσισα να βγω για περπάτημα προς εκγύμναση του σώματος , αποσυμπίεσης του πνεύματος και αποφυγής του ποτηριού που δεν επιθυμούσα να το πιάσω από νωρίς.
Νύχτα ψυχρή. Η θερμοκρασία στο όριο μεταξύ αρνητικού και θετικού προσήμου. Δεν πρόφτασα να περπατήσω εκατό μέτρα όταν η εικόνα των χιλίων και πλέον λέξεων εμφανίστηκε εμπρός μου. Το λαμπάκι της ιδέας άναψε στο πλάνο του καρτούν και το υλικό προσφέρθηκε αφειδώς ενώπιόν μου.
Δίπλα στον τεράστιο σκουπιδοτενεκέ του δρόμου στεκόταν ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο , ένα έλατο. Το φαινόμενο είναι συνηθισμένο για το πρώτο δεκαήμερο του Γενάρη και δεν προκαλεί καμιά εντύπωση εκτός από μερικές μελαγχολικές σκέψεις για την αδυσώπητη ροή του πανδαμάτορα χρόνου. Παραμονή Πρωτοχρονιάς, όμως, «ω έλατο, ω έλατο» πώς βρέθηκες πρόωρα παραπεταμένο;
Έτσι αρχίζει ο χορός των υποθετικών εκδοχών.
Σίγουρα, δεν εγκαταλείφθηκε από κάποιον έμπορο γιατί στην ευρύτερη περιοχή, όπως είμαι σε θέση να γνωρίζω πολύ καλά, ουδείς εμπορευόταν το συγκεκριμένο είδος. Είναι βέβαιο ότι κάποιος από τους πλησίον ενοίκους το απέβαλε της οικίας του για άγνωστους μέχρι στιγμής λόγους.
Πλησιάζοντας, υπέθεσα ότι ήταν πρώιμα κομμένο κι είχε αρχίσει να ξηραίνεται, με αποτέλεσμα το σαλόνι να είναι πλήρες βελονών κι η ζωή της νοικοκυράς μαρτυρική. Αυτό, βέβαια, ήταν εύκολο να διαπιστωθεί. Όταν άγγιξα τα κλαδιά του κι έτριψα ελαφρώς τις βελόνες του, διαψεύστηκα. Βρισκόταν σε πολύ καλή κατάσταση κι απ’ το σώμα του δεν αποσπάστηκε το ελάχιστο.
Να υπήρχε στο σπίτι κάποιος αλλεργικός στη μυρουδιά του και να το διαπίστωσε καθυστερημένα, φαίνεται απίθανο. Πιο πιθανό είναι να ήρθε κάποιος αλλεργικός ως φιλοξενούμενος πρόσφατα-ένα μωρό ίσως- και τελείωσε τόσο άδοξα το πάρτι για το δέντρο. Άλλωστε με τις αλλεργίες κανείς δεν ξέρει πότε θα εμφανιστούν κι από ποια αιτία.
Ένα ξαφνικό και βαρύ πένθος μπορεί να οδήγησε τους κεραυνοβολημένους γείτονες στο ξεστόλισμα του σπιτιού και φυσικά και του δέντρου. Ούτε κι ο μαύρος καβαλάρης προειδοποιεί για το αιφνίδιο χτύπημά του.
Μπορεί η άκαιρη καθαίρεση να οφείλεται σ’ έναν ομηρικό ερωτικό καβγά. Είναι γνωστό πως τις μέρες των εορτών αυτού του είδους οι πολεμικές συρράξεις φουντώνουν προκαλώντας δυστυχώς και παράπλευρες απώλειες. Προφανώς κάποιον ρόλο παίζει και η παρουσία των Καλλικατζαρέων στον απάνω κόσμο. Στην κορύφωση λοιπόν της μάχης τα στολίδια του ίσως να χρησιμοποιήθηκαν ως βλήματα κάθε είδους με στόχο τον αντίπαλο εραστή. Ωστόσο η όλη εικόνα του δεν παρουσίαζε σημεία λεηλασίας και βίαιης απόσπασης κάποιων μερών του.
Ένας μοναχικός κι απελπισμένος συνάνθρωπός μας, μες στην αβάσταχτη μοναξιά και ανωνυμία του πλήθους που τον περιβάλλει απώλεσε κάθε ελπίδα και αδυνατώντας να νοηματοδοτήσει το δωδεκαήμερο, προέβη σ’ αυτή τη συμβολική πράξη, που δυστυχώς αντιλαμβάνεται μόνον αυτός.
Φυσικά και δεν είναι όλα μαύρα. Αντίθετα κάποια είναι πολύ λαμπερά. Γκλάμουρους! Ας υποθέσουμε ότι ο κύριος, αν και κατοικεί στο πλέον αριστοκρατικό προάστιο, κουβαλάει μέσα του κάτι από τις θύμησες του λόγγου των παιδικών του χρόνων. Η αγορά ενός φυσικού έλατου είναι γι’ αυτόν τόσο φυσικό όσο και το έλατο. Για τη συμβία του όμως ό,τι λάμπει είναι χρυσός. Έτσι έχει επέλθει ιστορικός συμβιβασμός. Τα Χριστούγεννα, ένα δέντρο απ’ το Χολομώντα, την Πρωτοχρονιά συνδυασμός δοκιμαστικών σωλήνων, ανοξείδωτων ελασμάτων και εορταστικής λάμψης! Πολλής λάμψης! Ουδείς ασυμβίβαστος!
Είχα περπατήσει αρκετά. Το τσίμπημα του κρύου μού υπενθύμιζε πως έπρεπε να ταχύνω το βήμα μου. Συνέχισα τις περί του δέντρου εικασίες. Φυσικά δεν επρόκειτο να διαλευκάνω το μυστήριο. Απλά με ικανοποιούσε ο προβληματισμός. Το πιο σίγουρο, με μια αρκετή δόση θάρρους, θα ήταν να ρωτήσω κάποιον απ’ τους κατοίκους των κοντινών σπιτιών για το περίεργο απόρριμμα.
Καθώς επέστρεφα, πέρασα δεύτερη φορά απ’ το δέντρο. Άνθρωπος πουθενά . Αυτό ήταν εκεί , όρθιο, σιωπηλό, μυστηριώδες. Το ευχαρίστησα που μου έδωσε το απαραίτητο υλικό. Μπήκα στο σπίτι. Εκείνο θα υποδεχτεί το νέο έτος σε ένα σημείο – πρωθύστερο σχήμα - που θα βρισκόταν λίγες μέρες αργότερα. Για ποιο λόγο άραγε το μέλλον ήρθε γρηγορότερα;
Γιάννης Βρεττός